Acerca de

“Eeuwige bron van goddelijk licht”. 

Zo beschreef Georg Frederic Händel zijn koningin in zijn “Ode for the Birthday of Queen Anne” in 1713. Aan een jarenlange en barbaarse oorlog kwam uiteindelijk een einde met de Vrede van Utrecht. Eindelijk was er vrede, zowel in Engeland als in de rest van Europa. Queen Anne werd alom als vredesvorstin geprezen. De kunsten konden opnieuw bloeien. Dat moest gevierd worden met het nodige lofgezang en trompetgeschal.

Tijdens dit concert, met bijna uitsluitend 18e-eeuwse composities, krijgen wij veelal een samenspel tussen orkest enerzijds en sopraan en trompet anderzijds. Vaak is zij virtuoos en uitbundig, soms lyrisch, nu en dan ingetogen. Dus is Händel nooit ver uit de buurt, maar ook Vivaldi, C.Ph.E. Bach (jawel, zoon van…), Broschi (broer van Farinelli), en Bononcini zijn van de partij. Die laatste is misschien wat minder bekend, maar als wij weten dat Händel bij hem eigenlijk zijn mosterd haalde voor het bekende “Ombra mai Fu” (of het “largo van Händel, zo u wil), dan is het aan u om te vergelijken. Plagiaat of geniaal?

Tussen al dat barokgeweld door zorgen de immens populaire componisten Max Richter en Karl Jenkins voor een hedendaagse muzikale rustpauze. In een minimalistische stijl sluit hun werken nauw aan bij het 18e-eeuwse concerto grosso. Het is dan ook nauwelijks te verwonderen dat hun muziek in talloze films gebruikt en misbruikt wordt.

We eindigen in koninklijke stijl: in de aria “Let the bright Serafim” laten “de heldere serafijnen in een brandende rij, hun luide, opgeheven engelenbazuinen blazen”. 

Uitgerekend die aria werd gebracht tijdens het huwelijk van Prins Charles en Lady Diana. We weten allemaal hoe dramatisch hun sprookje eindigde.

Maar laat dat nu de pret niet bederven.

Veel luisterplezier!